Czasem to nie jest dobre słowo ale właśnie taki napis mam na jednym z ulubionych kubków. Na kolejnym sławetne: „Padłaś? Powstań! Popraw koronę i zasuwaj!”. Z resztą historia tego ostatniego jest magiczna. Na grupie loverek riskowych pożaliłam się oczywiście,że straciłam pracę. Znów. I, że jestem rozczarowana i rozgoryczona bo z jednej strony zasuwałam w swoim mniemaniu na 100 procent a jak sie potem okazało w mniemaniu przełożonych robiłam za wolno i za mało, a z drugiej strony moja niewyparzona gęba i rogaty charakter nie pozwolił mi wielu rzeczy przemilczeć więc w konkursie na ulubioną przez Szefów pracownicę zajęłabym raczej ostatnie miejsce. I jedna z dziewczyn, znając mój adres z wcześniejszych między nami zakupów przysłała mi taki kubek z cudownym listem. Wzruszyłam się do łez. I piję w nim kawę teraz codziennie. A poza tym głównie śpię. Wykonuję jakieś tam mikro ruchy typu uaktualnienie CV czy profilu na LinkedIn albo erejestracja w Urzędzie Pracy. Odbębniam wizyty lekarskie. Czekam na swoją kolejkę do szczepień. A poza tym rzadko wychodzę z łóżka. Nie zdawałam sobie do końca sprawy jak zmęczyły mnie te miesiące w WOGu. Czuję się jak wyssana z energii i chęci na cokolwiek. Ratuje mnie Frejka i jej skłonność do przytulania i to, że Tomasz przez lockdown jest na miejscu. Zmusza mnie do ruszenia tyłka i wstania chociażby po to żeby zjeść razem pudełkowy posiłek. Bo od paru mcy na diecie pudełkowej jesteśmy i chudniemy powolutku. Wiem,że jak tylko znajdzie mnie jakaś praca znów wrócę do regularnego rytmu. Więc może trochę na zapas zbieram siły?? A właśnie.. Pandemia jakoś nie wpłynęła na mnie twórczo prawda? Zdecydowanie więcej pisałam rok temu. Teraz rzadko nabieram ochoty na podzielenie się ze światem czymkolwiek. Czekam na wiosnę, na słońce, może na wakacje. Zapadłam w zimowy sen…
i przyrzekam,że uczynię wszystko... 