Królowa łez…

„Straciłam swój własny głos wobec prostych prawd

Przybita niechęcią do ludzkich trosk i spraw

Zegary cofają się wciąż do starych lat

Boleśnie przemijam… Ot tak…

(…) Zmęczenie zniewala mnie

Nuda pcha do bzdur…”

Dziś na nowo odkryłam tą piosenkę i znalazłam w niej inne treści niż w 2016 roku.

Jestem przybita. Jesienią, monotonią kolejnych dni, stanem finansów, brakiem perspektyw zatrudnienia w miejscu, w którym jestem na stażu, ludźmi ogólnie… Wstaje jak jest ciemno, wracam jak jest ciemno, odsypiam zmęczenie pracą i dzień za dniem znika… Tomek akurat ciągle w rozjazdach… Waga rośnie kilogram za kilogramem z każdym zjedzonym ciastkiem do kawy, chodzę kiepsko bo nie ćwiczę, nie ćwiczę bo samej mi się nie chce a na Olę mnie aktualnie nie stać… Samotność mi doskwiera. Brak grupy przyjaciół do spotkania na kawie częściej niż raz na parę miesięcy, do wspólnego wyjścia do kina, skoczenia na miasto, nawet wyjazdu gdzieś razem… Trzymane na siłę kontakty mnie nie satysfakcjonują, ludzie mają swoje życia, kłopoty, zajęcia.. Nikt już do nikogo nie wpada niespodziewanie bez zapowiedzi czy zaproszenia, nikt nie wpada z urodzinowyn kwiatkiem na kawałek urodzinowego tortu. Do tego jeszcze permanentny brak Kaja w moim życiu.  Odciął się całkowicie a mnie się już nie chce walczyć o Jego miłość i uwagę.. Wiosno nadejdź a wcześniej wyjazd do sanatorium może mnie nieco oderwie od ponurej codzienności… Chcę czegoś a nie wiem czego.. Brak mi adrenaliny, wyzwań, przygód… Odzywa się dawna natura uspiona chorobą…

Bezrobocie

I przyszedł wrzesień. I za chwilę będę oficjalnie bezrobotna. A wydawało mi się, że w trzy miesiące to bez problemu znajdę pracę… Niby chodzę na te rozmowy, z których nic nie wynika… Teraz czekam na info z biura, gdzie byłam już na dwóch rozmowach. Atmosfera jak zawsze fajna, niby wszystko ok poza moim kłamstwem ad stanu zdrowia na koniec. Bo zapytali co mi się stało w nogę. Powiedziałam, że piesek mnie oplątał smyczą na spacerze i skręciłam kostkę. Wiem, że to i tak wyjdzie. Ale może będę miała chociaż szansę wykazać się podczas okresu próbnego?! Rozleniwiło mnie to lato strasznie. Śpię znów długo i często, z Freją wtuloną obok… Znów nic mi się nie chce.. A tak ad rozmów kwalifikacyjnych.. Niby nie wolno pytać o wiek a prawie wszyscy pytają, mniej lub bardziej bezpośrednio. Tak samo o dzieci czy o stan zdrowia. Wiedzą, że człowiek, który szuka pracy nie powie „Nie możecie mi zadawać takich pytań.”. Wredne to wszystko i trudne… Sprzedawanie siebie, stres, strach… Nie znoszę tego i mimo, iż to nie moje pierwsze w życiu poszukiwania, nie oswoiłam tego wcale… Rzygam już wysyłaniem aplikacji… A czas leci….

Bezsłońcowe nieróbstwo…

 

Lato sobie gdzieś poszło z Polski. Po kilku wrzących tygodniach nastała ciepła jesień. Deszcz niby potrzebny ale ja znów usypiam. Tym razem w towarzystwie ciepłego, futrzanego kłębka z mokrym nosem. Wreszcie mamy psa. Z Facebooka od kobitki, która wynajduje różne bidy i szuka im dobrych domów. Najpierw były na tymczasie u nas we dwie z siostrą ale to Freja właśnie podbiła moje serce. Swoją odwagą, odstającymi, nietoperkowymi uszami, umaszczeniem trójkolorowym. I jest z nami na stałe od 29go czerwca, mój prezent na rocznicę ślubu. I niewyspani od tego czasu łazimy oboje i skończyła się wygodna, bezproblemowa współobecność. Moja terapeutka śmiała się, że zbiegło się to dziwnie w czasie z narodzinami syna Sebastiana. Cóż… Nie zaprzeczam, że może coś być w tym podobieństwie powiększania naszych rodzin. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę jak bardzo brakowało mi merdającego ogona na powitanie i ciepłego ciałka do przytulania. Choć oczywiście czasem wkurza mnie ilość obowiązków z nią związanych i czasem tęsknię do błogiego lenistwa sprzed. Co do pracy… Dupa totalna. Tyle rozmów, spotkań, wysłanych aplikacji i nic. Przeraża mnie to bardzo i zasmuca. Boję się, że za niskie jednak są te moje kompetencje a nie przebija ich już młoda długonogość ze skłonnością do flirtu i przygód. Czyli te braki, które jeszcze niedawno przykrywałam urodą i wdziękiem dziś są już tylko rażącymi brakami. Znów proszę o wsparcie Tego Co Zawsze Mnie Wspiera…. I znów mam nadzieję, że także z tego zakrętu wyjdę bez większych obrażeń…

I znów dziwię się zmianom…

Dokładnie rok temu wróciłam do pracy po chorobie. Rok później już jej nie mam… Zdecydowałam się na sąd choć szkoda mi kasy na prawnika i nie jestem przekonana czy się uda. A tak chodzę na rozmowy, wysyłam oferty, długo śpię, tęsknię za Tomaszkiem, który w delegacji, obżeram się truskawkami ale w sumie jakoś mi nie bardzo… Boję się, że nikt mnie nie zatrudni. Brak twardych, konkretnych umiejętności. Co z tego, że przebojowa, kontaktowa, inteligentna? Spiep…m sobie ścieżkę zawodowa już dawno, pewnie wtedy kiedy zrezygnowałam ze studiów. Nigdy specjalnie nie lubiłam się uczyć… Może poszukam jakiś kursów, choć za free to chyba tylko jako oficjalnie zarejestrowana bezrobotna. Chcę mi się powrotu na wakacje, morza, plaży.. Albo chociaż wyjazdów jakiś… Boże pomóż i tym razem. Odnaleźć sens i wiarę w siebie i motywację i chęci do zmian…

O mojaż naiwności niereformowalna…

Zostałam dziś zwolniona z pracy. Z natychmiastowym zwolnieniem z obowiązku jej świadczenia. Napiszę więcej szczegółów albo zedytuję ten post jakoś później, dziś ból głowy, mdłości, atak paniki pakują mnie pod kołdrę… Chciałam być lojalna i uczciwa i po 2 miesiącach zastanawiania się co ugryzło Szefa i proszenia o rozmowę przyznałam mu się, że szukam pracy, że straszliwie mnie męczy nic nie robienie i nuda i szukam czegoś innego. Na co zostałam natychmiast zwolniona. W swym jakimś zacietrzewieniu kazał mi natychmiast opuścić biuro nie chcąc dać nic na piśmie.I wściekł się, gdy powiedziałam, że nie wyjdę dopóki nie dostanę wszystkiego na piśmie… Teraz myślę czy jutro PIP i sąd pracy czy… Sama nie wiem. Jako powód podał długotrwałą chorobę i niemożność pracy w pełnoetatowym wymiarze. Gdy powiedziałam, że to obowiązkiem pracodawcy jest zapewnić pracownikowi pracę stwierdził, że mogłam sama ją sobie znajdować. No w ogóle jakaś totalna bzdura. Zawiodłam się, po raz kolejny…. Zbyt naiwnie uwierzyłam, że nie jesteśmy tylko pracownikiem i Szefem ale może nawet przyjaciółmi? Przecież tyle mi pomógł do tej pory…. Może mu się znudziło?!

RENTA i nie tylko….

Uff… Wczoraj wreszcie złożyłam w ZUS wniosek o rentę… Zaczęłam zbierać papiery w maju… Przy składaniu Pani mi odrzuciła wszystko, co nie było zgodne z ich wymaganiami. Czyli obniżą mi wyliczenia jeśli w ogóle przyznają bo nie uznają wszystkich miejsc pracy, z których nie dostarczyłam zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu czyli druku ERP-7. Wystawienie go jest teoretycznie obowiązkiem każdego pracodawcy ale co jeśli tego pracodawcy nie można znaleźć? ZUS nie uznaje druków RMUA, które jeszcze nie dawno kazano nam zbierać właśnie po to, żeby mieć dowód na opłacanie składek przez pracodawcę. Podobno nie są one już dla ZUS-u dokumentem ważnym poza tym nie wynika z nich kwota zarobków brutto – jak nie wynika, wystarczy dodać do siebie wszystkie rubryczki.. Korci mnie zatrudnienie prawnika do wykłócania się z ZUS – byłby to proces na skalę ogólnopolską pewnie…  Nie można wstecz negować obowiązujących kiedyś ustaleń… Poza tym przecież ZUS ma po reformie dostęp do wszystkiego elektronicznie… Istnieje tam gdzieś moje konto gdzie wszystko powinno być zapisane… Ale oczywiście to ja jestem stroną, której bardziej zależy więc… Muszę przekopać wszystkie archiwa w kraju , bo np Host siedzibę miał w Warszawie a Fondamento-pol ( spółka krzak) we Wrocławiu. Z adresów, które w internecie są wciąż te same jak wtedy kiedy pracowałam moja korespondencja wraca nie podjęta. Archiwa państwowe nie maja danych. Z AM instalbud z Wysogotowa jutro będę prawdopodobnie czytać akta w KRS i wysyłać list na prywatny adres Prezesa. Karina z restauracji od miesiąca obiecuje mi zaświadczenie , w końcu wysłałam do niej oficjalne pismo. Szlag mnie trafia… Na dodatek jeszcze w pracy mnie stresują bo okazało się, że błędnie wypłacili mi w marcu kasę za L4 (którego tak na prawdę nie miałam bo było to świadczenie rehabilitacyjne – powołując się na obowiązek pracodawcy w płatności pierwszych 33 dni zwolnienia w roku). Kilka razy rozmawiałam wtedy z Szefem co to za pieniądze i czy na pewno mi się należą. Prawdopodobnie Biuro Rachunkowe wprowadziło Pana Romualda w błąd. Ponieważ byłam 5 dni na zwolnieniu w sierpniu kazano mi wysłać zawiadomienie do ZUS, ze to oni maja zapłacić za moje chorobowe – oczywiście ZUS nie ma takiego zamiaru, wobec tego biuro wymyśliło sobie, że ponieważ dostałam te pieniądze nie należnie to powinno mi się je odliczyć od wynagrodzenia za sierpień czyli dostanę przelew na 10 zł z groszami!!! Absolutnie się na to nie zgadzam! Dlaczego mam ponieść karę za nie swój błąd?? I jak mam  przeżyć miesiąc za 10 zł?? Własnie skończyłam pisać maila do poznańskiego PIP-u z zapytaniem czy mam jakąś możliwość obrony. Jak się okaże, że nie mam wyjścia i Szef rzeczywiście każe mi oddać te pieniądze to chyba przestane być tak lojalnym pracownikiem jak do tej pory. I chyba na czas październikowej rehabilitacji w MSWiA wezmę L4, skoro mam do niego prawo… Wkurza mnie to wszystko… EDYCJA!! Jestem mega idiotką jeśli przez chwilę choć mogłam pomyśleć, ze Szef będzie mnie chciał w jakikolwiek sposób skrzywdzić. Mimo tylu pozytywnych z Nim doświadczeń zwątpiłam… i teraz mi wstyd…

Przystanek

Znów się zatrzymałam…tym razem zwalniałam powoli przez kilka dni i w końcu padłam… Niby nic strasznego ot wirus jakiś przemęczeniem silnym, brakiem oddechu głębokiego, gardłem trochę zainfekowanym i sennością nie do zwalczenia objawił mi się… I potulnie pod kołdrę się udałam… Kompletnie mnie z chęci jakiejkolwiek wyprało na cokolwiek… Spacer do Botanika okazał się maratonem wykańczającym a dojście do pracy jakimś wysiłkiem ponad miarę… Więc poszłam do przychodni swej, lekarki nowej bo poprzednia się rozmnożyła i zażywam jakieś magnesy i inne specyfiki i odpoczywam… Sama gdyż Mąż mój w delegacji, może i dobrze, że nie ogląda mnie rozlazłej takiej… W poniedziałek badania krwi muszę zrobić żeby sprawdzić czy nic tam złego się nie dzieje…. I neurologa ponownie odwiedzić bo bóle głowy mi dokuczają codziennie… Podskórnie czuję, że powrót do pracy na cały etat był skokiem na główkę i strachem przed finansowymi brakami, na stole w pokoju piętrzy się dokumentacja życia mojego zawodowego i czeka na posegregowanie wpisami w odpowiednich rubryczkach wniosku o rentę… Prądu mi potrzeba jakiegoś, dostawy energii i chcenia bo życie mi przez palce przecieka godzinami snu…